Idealiter zijn organisaties al een eind op weg naar een optimale beperking van fysieke klimaatrisico's zoals extreme weersomstandigheden en de gevolgen van de opwarming van de aarde. Maar realistisch gezien hebben velen nog maar net een begin gemaakt. Het merendeel van de deelnemers aan het eind van de webinar gaf zelfs aan dat zij zich momenteel slechts in de planningsfase van hun klimaatrisicobeheer journey bevonden.
De eerste stap is cruciaal. Julien Hornacek, WTW's Resilience and Climate Transition Lead voor West-Europa en verantwoordelijk voor Enterprise Risk Management, deelde zijn inzichten. Gezien de complexiteit van de structuren van veel organisaties legde hij de noodzaak uit van een materialiteitsbenadering waarbij bedrijven een methodologie moeten definiëren om eerst de meest kritieke blootstelling te identificeren en zich daarop te richten. Hij benadrukte de noodzaak om verschillende tijdshorizonten en meerdere scenario's in overweging te nemen, om elk risico afzonderlijk te identificeren en te meten en om een goed risicobeheerproces rond deze risico's op te zetten.
Iwan Drost, Head of Risk & Analytics voor WTW in de Benelux, onderschreef en versterkte de waarde van deze aanpak. Naast de focus op de meest kwetsbare locaties, moet ook rekening worden gehouden met de mate van volwassenheid van het risicobeheer van een organisatie en de complexiteit van haar wereldwijde toeleveringsketen.
Geert De Saegher, Head of Risk, Insurance & Credit Management bij Bekaert, een multinational die actief is op het gebied van staaldraadtransformatie en coatingtechnologieën, deelde mee hoe zijn bedrijf zijn klimaatrisicobeheer heeft versneld als onderdeel van Enterprise Risk Management, waarbij ESG evolueertvereisten en de lopende EU Taxonomy oefeningen. Dit was een stappenplan in drie stappen, waarbij Bekaert eerst haar productievoetafdruk beoordeelde op basis van groene KPI's, vervolgens de potentiële impact analyseerde van materiële klimaatrisico's over verschillende tijdshorizonten en in haar meest blootgestelde vestigingen, en ten slotte haar aanpassingsstrategie en oplossingen definieerde samen met verschillende stakeholders.
Een ander complex aspect dat het antwoord van bedrijven op klimaatverandering beïnvloedt, is de veelheid aan lokale, regionale en mondiale regelgeving waarmee rekening moet worden gehouden, waaronder de Task Force on Climate-related Financial disclosures (TCFD), de EU Taxonomy en de CSRD-rapportagerichtlijn. Geert De Saegher schetste hoe Bekaert haar risicobeoordelingen hierop heeft afgestemd en verklaarde hoe zijn onderneming haar werkwijze zal blijven aanpassen om rekening te houden met nieuwe vereisten, ontwikkelingen, technologieën, inzichten en oplossingen.
Openbaarmaking, consensus en betrokkenheid zijn essentieel voor het opstellen van een routekaart om organisaties door de klimaatverandering te loodsen, vooral omdat klimaatrisico's verband houden met andere algemene aspecten van ERM, zoals aansprakelijkheid, continuïteit, reputatie en naleving. Dit alles houdt in dat de relatie van de onderneming met veel verschillende interne en externe belanghebbenden, variërend van de raad van bestuur tot investeerders, buren van hun locaties en werknemers, moet worden betrokken en beheerd. Het definiëren en implementeren van aanpassingsoplossingen zijn uitdagende taken waarvoor de steun van belanghebbenden cruciaal is.
De weg die voor ons ligt is complex. Ten eerste is het, wanneer men vertrouwt op voorspellende modellen, belangrijk te aanvaarden dat het wellicht niet mogelijk is wereldwijd over alle of correcte gegevens te beschikken. Dus, in plaats van te proberen een smalle route te "over-engineeren", is het beter te streven naar een gids die de algemene richting aangeeft, en daarbij gebruik te maken van deskundige ondersteuning om de resultaten van de gegevens te interpreteren.
Ten tweede kan de besluitvorming op korte termijn verkeerd worden afgestemd op de klimaateffecten op lange termijn. Ook hier moeten algemene trends voor de tijdshorizon als relevanter worden beschouwd dan exacte cijfers.
Ten derde, om de gevolgen van fysieke klimaatrisico's in complexe toeleveringsketens te analyseren en te beperken, is de meest praktische aanpak dat organisaties gewoon beginnen met hun eersterangsleveranciers. Van daaruit kunnen zij in de hele keten eisen stellen op het gebied van openbaarmaking en regelgeving.
Tijdens de voortdurende reis naar haar klimaatdoelstellingen zou een organisatie een veel duidelijker inzicht moeten krijgen in de fysieke klimaatrisico's waarmee zij wordt geconfronteerd en hoe deze haar bedrijf in de loop der tijd kunnen beïnvloeden. Zij kan deze kennis vervolgens gebruiken om meerdere belanghebbenden te informeren en te betrekken bij haar aanpassingsstrategie en mitigatieplan, bijvoorbeeld via webgebaseerde dashboards.
Bovendien kunnen de resultaten van klimaatdiagnosemodellen worden gebruikt om het selectieproces van nieuwe locaties en uitbreidingsprojecten te bepalen en te verbeteren en om de investeringen te bepalen die nodig zijn om de waargenomen risico's te beperken.
Kortom, om een routekaart op te stellen om de complexe risico's van de fysieke klimaatverandering te beperken, moeten organisaties de reis opsplitsen in beheersbare stappen. Zoals reeds opgelegd door de TCFD, moeten zij verschillende tijdshorizonten en scenario's in overweging nemen, zich concentreren op hun grootste kwetsbaarheden en samenwerken met belanghebbenden en regelgevende instanties om de reis tot een commercieel succes te maken - en tegelijk bij te dragen tot een duurzamere wereld.