Willis Towers Watson onderschrijft die eerste constatering. Bij de tweede tekenen wij aan dat de tendens naar afkalvende regelingen voor nabestaandenpensioen ten dele te plaatsen is in bredere maatschappelijke ontwikkelingen (van kostverdieners naar tweeverdieners), maar wel tot gevolg kan hebben dat er gevallen zijn waar het nabestaandenpensioen ontoereikend is. Maatwerk kan daarvoor wellicht uitkomst bieden.
In de eerste pijler is de ANW (de Algemene Nabestaandenwet) sterk ingeperkt sinds 1996. Op regelingsniveau kan daarmee rekening worden gehouden door ANW-hiaatregelingen op te nemen. In de tweede pijler is nabestaandenpensioen op risicobasis gaandeweg meer gebruikelijk geworden. In de initiatiefnota wordt ingegaan op de situatie waarin deze risicodekking bij baanwisseling grotendeels verloren gaat. In de praktijk zien wij dat automatische omzetting van ouderdomspensioen in nabestaandenpensioen zeer gangbaar is, waardoor het effect van baanwisseling op de hoogte van het nabestaandenpensioen sterk wordt beperkt. Er zijn echter ook gevallen waarin dat niet zo is, waardoor overlijden kort na wijziging dienstverband tot veel lagere nabestaandenpensioenen kan leiden.
De initiatiefnota sluit af met een aantal aanbevelingen. Zo wordt het kabinet gevraagd advies in te winnen bij de Stichting van de Arbeid over de wenselijke dekking van nabestaandenpensioen, en wordt de SER gevraagd in een voorstel voor een nieuw pensioenstelsel dat gepaard gaat met een invaarexercitie expliciet in te gaan op de consequenties daarvan voor de dekking van het nabestaandenpensioen.
In verband met dat laatste verdient ook de vormgeving van nabestaandenpensioen in een regeling met degressieve opbouw bijzondere aandacht. Waar het momenteel gebruikelijk is dat de hoogte van het bereikbaar pensioen wordt bepaald op basis van een vast percentage van het opbouwpercentage voor ouderdomspensioen, is die definitie in een systeem met degressieve opbouw waarbij de hoogte van de opbouw leeftijds- en rentegerelateerd is, niet vanzelfsprekend.
